متوجه شده ام هر چی که به روزها و ماههای سنم اضافه تر میشه، محتاط تر و آروم تر عمل میکنم. حتی وقتی برمیگردم و interest های قبلم مـثلا 6 ماه یا یک سال پیشم رو میبینم تعجبم میکنم.گاهی خجالت میکشم. قبل ترها خیلی بی پرواتر بودم. اما حالا نه. نمیدونم دقیقا چه ارتباطی بین افزایش سن و این ساکت ومحتاط شدن هست. آیا پای شکست ها و ضربه خوردن ها وسطه؟ یا آدم بالاخره میبینه دنیا درنهایت خیلی پوچ تره پس باید صداشو بیاره پایین تر و آروم بگیره ، یا چیزهای دیگه هم سهام دار این سکوت و محتاط شدن هستن یا نه... .

به نظر میاد نقش پررنگی رو همون ضربه خوردنها ایفا میکنن. البته نه در مورد همه افراد.

من اسم این ضربه خوردنها و به تبعش احتیاط کردنها رو میخوام بذارم PTSD های خرد. جلوتر بیشتر توضیح میدم که مخفف چی هست. تا اینجا، برام بگین فکر میکنین چه چیز افزایش سن, باعث محتاط شدن میشه؟

و اما PTSD.

امروز استوری یکی از دخترهای فارغ التحصیل پزشکی که یک سال از طرحش رفته رو نگاه میکردم. یه جورایی سلبریتی محسوب میشه. پیجش پابلیکه و هر حرفی رو هم میزنه. امروز نوشته بود که دچار PTSD شده. چندماه قبل مراجعه کننده ای داشته نمیدونم همراه بیمار یا چی ، مانیتور رو پرت میکنه تو سینه این دختره و دعوا راه میندازه. رئیس درمانگاه هم بجای طرفداری از پزشکش ، باهاش برخورد و دعوا میکنه. حقیقتا من از کل ماجرا خبر ندارم و این چند جمله رو هم از استوری امروزش خوندم. معلوم نیست دقیقا چی بوده و نمیشه یه طرفه به قاضی رفت اما مساله ای که الان اینجاست PTSDعه.

Post-traumatic stress disorder

اختلال اضطراب بعد از سانحه

جدای از اون اضطراب ها و استرس های روز مره ، PTSD بعد از هر حادثه تلخی میتونه آغاز بشه. حادثه تلخ چیه؟ به زبون ساده، حادثه ای هست که ما توش احساس خطر میکنیم. چند مورد بارزش که تو کتابهای روانپزشکی به عنوان مثال آورده میشن :

• حوادث شدید جاده ای
• درگیری های نظامی
• انواع تجاوز (جنسی،فیزیکی،دزدی،زورگیری)
• گروگان گیری
• حملات تروریستی
• اسارت جنگ
• حوادث ناگوار طبیعی یا حاصل دست بشر

اما به نظر من خیلی چیزهای دیگه میتونن روح آدم رو تروماتیزه کنن. خیلی از رفتارهای دیگران. انتظارشو نداری که انقدر ضعیف باشی ولی ممکنه با بعضی حرفها بعضی کارها از پا دربیای. مثل خیلی از مواردی که میبینیم علائم PTSD رو دارن بروز میدن ولی درگیر هیچ کدوم از مثالهای تیپیک بالا نبوده ان...

علائمش:

1- فلاش بک و کابوس :

واقعه مدام میاد جلو چشمت و تکرار میشه... توی خواب ، حتی توی روز... حتی ممکنه انقدر واقعی دوباره حسش کنی که انگار واقعا در حال اتفاق افتادنه. چیزهای معمولی میتونن باعث فلاش بک بشن. مثلا اگه حادثه رانندگی تون تو یه روز بارونی بوده ، یک روز بارونی میتونه باعث فلاش بک بشه... .

2- دوری گزینی و بی تفاوتی:

برای فرار از افسردگی و اضطرابش ، دفاع بی توجهی رو برمیداریم. مثلا با زیاد کار کردن. و البته از مکانها و افراد یادآور اجتناب میکنیم. همون طور که میبینید اینها خیلی چیزهای ساده و بدیهی ای هستن اما وقتی دچار PTSD میشیم ، حواسمون نیست...

3- on guard : در حالت گارد به سر بردن... همیشه آماده باش به سر ببری انگار که منتظر خطری. احساس اضطراب شدید... .

4- علائم دیگه مثل علائم جسمانی. واکنشهای احساسی به استرس اغلب همراه با دردهای عضلانی ، اسهال ، ضربان قلب نامنظم ، سردرد ، ترس و حملات و پانیک هستن. 

هر حادثه ای منجر به PTSD نمیشه. ظرفیت وجودی انسانها باهم متفاوته. نقطه ضعفها هم. بعضی حادثه ها کم و بیش همه رو تحت تاثیر قرار میدن مثلا یک زلزله عظیم. ولی بعضی واقعه ها، که به چشم همه حادثه تلقی نمیشن میتونن برای بعضی ها با توجه به نقطه ضعف اون آدمها تبدیل بشه به PTSD

.

نشستم و بیشتر فکر میکنم. که چند وقت پیش من انگار علائمی از PTSD رو داشتم ولو PTSD خرد! اما توجه نداشتم... اضطراب تا سر حد خفه شدن. مدام تکرار شدن ماجرا جلو چشمم. اجتناب. هنوز که هنوز اجتتاب. گارد... .

حواسمون باشه.

با کسی که بهش اعتماد داریم در موردش صحبت کنیم . یا حتی اگه انقدر کسی رو نداشتیم ، روانپزشکها یکی از وظایفشون همینه.

مدیتیشن رو شوخی و مسخره نگیریم. این لینک کانال یوتیوب یه خانومی هست که من باهاش یوگا و مدیتیت میکنم. کاراشو دوست دارم. https://www.youtube.com/c/yogawithadriene

به طور کلی محتاط باشید.

و البته که نباید خودتون رو بخاطر PTSD ملامت کنید. چون که این علائم نشانگر ضعف نیستن. علائم طبیعی هستن، در افراد طبیعی ، به حوادث. 

انتظار نداشته باشید خاطرات به سرعت از بین برن. از خودتون انتظار بیش از حد برای تطابق نداشته باشین.

تعطیلات رو به تنهایی نگذرونین. 

دوست دارم پست رو ادامه بدم.اما فعلا تا اینجا بسه. میخوام شما صحبت کنین :))