هر از گاهی که با یکی آشنا میشه جهت رابطه و بعد کارش نمیشه، میاد پیش من همه حرفا و درداشو بالا میاره. از عیب و ایرادهایی که به خودش می بینه و از بچگی آسیب دیده، از توقعاتش که ویژگی های هیچ کس باهاشون چفت و جور نمیشه. و از درماندگی اش که من بهش میگم سیاست اشتباه. کلا اپروچ ، سیاست، نگاه و انتظاراتش اشتباهه. [یا شاید هم من اشتباه میکنم؟ 😉]

هر بار میاد کلی حرف میزنه، بعدش من کلی حرف میزنم. آخرش برمیگرده سرخونه اول :// با این تفاوت که حالا من رو هم خسته و فکری کرده و و دو دل! 

در آخر فکر کنم چون به تعداد تمام انسانها، راه انتخاب هست پس حق با هیچ کدوممون نیست :)

+ حالا چند ماه دیگه باز این سناریو تکرار میشه🤦🏻‍♀