قبلا از تنهایی کافه رفتن، میترسیدم، خجالت میکشیدم. خیلی روزا بود که fogged brain بودم و یه توک پا تنها کافه رفتن میتونست حکم تنفس مصنوعی داشته باشه برام اما دریغ میکردم.

اما حالا چند وقتی هست که شجاع شده ام. فرصت داشته باشم، رژیمم انعطاف داشته باشه، سر از کافه درمیارم. حتی با مقنعه! [این مورد حس میکنم خیلی ضایع اس ولی خب...] 

برام حس تراپی داره. یهو خودم رو میبینم که تو یه good mood فرو رفتم و تنها شده ام و حالا فرصت فکر کردن بهتر رو دارم. 

امشب، خبر دار شدم که قراره از فردا همه مشاغل غیرضروری 6p.m به بعد بسته بشن. من هم مثل کسایی که بهشون اعلام جنگ شده، یه حسی بهم القا شد و هی نوک میزد پاشو برو پولاتو آتیش بزن که آخر دنیا نزدیکه! خب راه بهتری به ذهنم نرسید😂 با مقنعه اومدم کافه نشستم و علی رغم بی اشتهایی مطلق دارم کیک کارامل و بادام میخورم. [ هیچ وقت گول ظاهر دلرباش رو نخورید. وسطش خشک و صحراس!] 

حدود دو هفته پیش هم رو همین صندلی یا اون پشتی نشسته بودم و درگیر عین و پ بودم. درگیر سردرد عجیب بودم و حرص خوردنای بیخود. من چه قدر عوض شدم! سیاست هام درباره ی اون دوتا اصلا مثل قبل نیست. سیاستهام درباره خیلی چیزای دیگه شبیه دو هفته قبل نیست! 

حالا هر سال، چندتا از این دو هفته ها داره؟ من هر چندتاش بگذره این طور عوض میشم؟ 

تازگیا، باز یاد هنر ژاپنی kintsugi افتادم. انگار که من همون کار رو میکنم با تکه هایی که ازم کنده میشه. دلم میخواد کیک تولد امسالمو با طرح kintsugi بزنم که یادم بمونه... من در آستانه فوت کردن شمع 22 طرز فکرم نسبت به شکستن و باز ترمیم شدنها چطور بوده.... 

یه کتابی میخوندم چند وقت پیش. زندگی در مرگ. نوشته ی سو بلک. انسان شناس قانونی. در واقع یک اتوبیوگرافی مربوط به شغل و افکارش بود. افکار یک کالبدشناس. میگفت بدن انسانها داستانهای زیادی رو با زبون بی زبونی میگن. کاری ندارم در ادامه سو چی گفت. یادمه همون موقع که میخوندم این قسمت رو دستم روی پای کبودم بود. ساق پام توی باشگاه کبود کرده بود. پایین ترش کف پام، تاول و پینه داشتم. تا اینجای داستان میشد فهمید من داشتم برای لاغری میجنگیدم. دقیق تر بشی میبینی هر چیزی میتونه ترک بده تنت رو، روحت رو... مکانیسم ترمیم توعه که تعیین میکنه قوی هستی، میتونی زیباتر بشی یا نه... 

+بیان باهام راه نمیاد عکس آپلود کنم :/