تو آینه ی اتاق مامان اینا به خودم نگاه میکنم. آینه ای که از هر آینه ی دیگه خوشگل تر نشونم میده😌
همچنان سعی در خاموش کردن آتیش غرغرهام دارم.
دارم به خودم میگم
شاید که انسان آفریده نشده که همه چیز رو توی آسایش تام به دست بیاره!
گرما رو
شرجی رو
خواب آلودگی رو
درد دیس منوره رو
اثاث کشی رو
امتحانات لعنتی رو
خراشهای روی قلبت رو
دلتنگی هایی که محکوم به مسکوت بودن توی دلت هستن رو
چاق شدن هر روزه در اثر لایف استایل غلط رو...
تحمل کن!
اینم یه دوره از زندگیته
طعم گس سختیها یادت میره[همون طور که قبلیا رو یادت رفتن و صرفا خاطره مونده ازشون]
ولی احتمالا دست پر از این مرحله به مرحله ی بعدی میری✌